Στη διημερίδα συμμετείχαν αξιωματούχοι της Ύπατης Αρμοστείας της Αυστραλίας στο Λονδίνο και εκπρόσωποι από τρεις Πολιτείες, τη Βικτώρια (Μελβούρνη), τη Νότια Αυστραλία (Αδελαΐδα) και τη Δυτική Αυστραλία (Περθ). Στο Περθ, για παράδειγμα, όπου χτίζεται ένα μεγάλο νοσοκομείο, έχουν ανάγκη από πολλούς γιατρούς και νοσηλευτές. Όπως είπαν στους συμμετέχοντες, ένα μέσο σπίτι κοστίζει σε αυτές τις περιοχές από 230.000 έως 450.000 ευρώ. Ο μισθός μίας νοσηλεύτριας ξεπερνά τα 50.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ ενός πρωτοδιοριζόμενου γιατρού επιμελητή τα 80.000 ευρώ τον χρόνο.
«Ένας νεαρός επιμελητής θα παίρνει στην Αυστραλία περίπου 5.000 ευρώ τον μήνα καθαρά, υπολογίζοντας και τους φόρους. Με αυτά τα λεφτά μπορείς να ζεις καλά εκεί. Δεν μπορείς, όμως, να ξεπληρώνεις ταυτόχρονα δάνεια και χρέη εδώ ή να μαζεύεις λεφτά για να γυρίσεις κάποτε πλούσιος» θα πει ο 35χρονος χειρουργός, Γιάννης Τσακίρης. Στον κύκλο του, μας λέει, πάρα πολύς κόσμος ενδιαφέρεται να φύγει.
Ο Νίκος, από την άλλη, που είναι 46 χρόνων, καρδιοχειρουργός, το σκέφτεται πολύ, καθώς η διαδικασία για τη βίζα και την αναγνώριση πτυχίων και ειδικότητας δεν είναι εύκολη.
«Αφού σε δεχτούν σε κάποια κλινική, πρέπει να παραμείνεις για μερικούς μήνες υπό επίβλεψη και μετά δίνεις εξετάσεις για να πιστοποιήσεις την ειδικότητα». Αρκετοί δείχνουν αποθαρρημένοι και μιλούν για γραφειοκρατικές και δαιδαλώδεις διαδικασίες, που απαιτούν πολύ χρόνο και ουκ ολίγο χρήμα.
«ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΙΑ 10ΕΤΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ»
Μηχανικοί όλων των ειδικοτήτων ήταν, μάλλον, η δεύτερη πολυπληθέστερη επαγγελματική ομάδα στην ενημερωτική διημερίδα, ενώ δεν έλειψαν και οι υδραυλικοί, οι χτίστες κ.λπ. «Η Ελλάδα μάς κόβει τα φτερά. Δεν μπορώ να κάτσω να δουλεύω για ένα μισθό της πλάκας και να περιμένω μία 10ετία να βγούμε από την κρίση» λέει ο Δημήτρης Ταραμπίκος, ηλεκτρολόγος μηχανικός.
«Η Αυστραλία είναι μια χώρα υποδομές. Εδώ κάνουμε βήματα προς τα πίσω συνεχώς. Δεν φαίνεται να θέλει κανείς να αλλάξει τίποτα» συμπληρώνει ο ίδιος. «Στην Ελλάδα έχουμε διαρθρωτικά προβλήματα που δεν φαίνεται να λύνονται. Συνεπώς, δεν έχεις προοπτική να βελτιώσεις τη θέση εργασίας σου, να ικανοποιήσεις φιλοδοξίες και να ανελιχτείς”, συμπληρώνει και ο 33χρονος, Σεραφείμ Χατζής, πολιτικός μηχανικός. Δεν ξέρει ακόμη αν θα φύγει, μας λέει. Θα κριθεί από τις εξελίξεις στο άμεσο μέλλον. «Εγώ όμως έχω δουλειά. Αν δεν είχα, θα το σκεφτόμουν πολύ πιο άμεσα. Στην Ελλάδα δεν βλέπω προοπτική».
«Υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον. Θα συναντηθώ τώρα με την παρέα μου για να τους ενημερώσω» μας λέει η 30χρονη Χριστίνα, γενική γιατρός. Δεν είναι, βέβαια, όλοι τόσο αποφασισμένοι. Κάποιοι ήρθαν απλώς για ενημέρωση. Για να έχουν μια εναλλακτική -λένε- όταν ζορίσουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
«Αγαπάω τη χώρα μου, αλλά εδώ μας έκοψαν τα φτερά» σημειώνει ο ηλεκτρολόγος μηχανικός, Δημήτρης Ταραμπίκος
ΟΥΡΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙ. ΜΑΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ»
Παράλληλα με τη διημερίδα του αυστραλιανού Υπουργείου, σε άλλη αίθουσα του κεντρικού ξενοδοχείου οι Ελληνοαυστραλοί υπεύθυνοι μίας σχολής για μετανάστες ενημέρωναν για τα εκπαιδευτικά προγράμματα που παρέχουν στους τομείς της μηχανολογίας, των οικοδομικών σπουδών και των επιχειρήσεων. Και εκεί ουρές από νέους που θέλουν να φύγουν με μια φοιτητική βίζα για να φτιάξουν τη ζωή τους στη μακρινή Μελβούρνη.
«Είμαι περιβαλλοντολόγος. Έχω ψάξει πολύ για δουλειά, αλλά δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Το έχουμε αποφασίσει να φύγουμε με τον αρραβωνιαστικό μου. Δεν έχει πια κάτι η Ελλάδα να μας κρατήσει. Μας διώχνει κάθε μέρα. Στην Αυστραλία πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, να κάνουμε την οικογένειά μας και να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή» μας λέει η 24χρονη Χρύσα Μαρινοπούλου. «Στην Αυστραλία υπάρχει ελληνισμός και θα μας είναι οικείο το περιβάλλον. Εδώ δεν υπάρχει μέλλον. Είμαι 28 χρονών. Δεν μπορώ να παραδώσω τα όπλ» θα συμπληρώσει ο μηχανολόγος μηχανικός, Κωνσταντίνος Μπουραζάνης.
ΖΗΤΟΥΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΕΣ
Προφανώς δεν είναι τυχαίο πως γηροκομείο για Έλληνες στη Μελβούρνη, που ζητά νοσηλεύτριες οι οποίες να μιλούν ελληνικά και αγγλικά, έχει δεχτεί περίπου 1.500 βιογραφικά από Ελλάδα για διάφορες ειδικότητες… Ένα από τα στοιχεία, άλλωστε, που αναφέρθηκε στη διημερίδα είναι πως μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στην Αυστραλία είναι πάνω από 65 χρονών. Γι’ αυτό και οι νέοι πριμοδοτούνται στην αξιολόγηση της βίζας.
Αποφασισμένοι να μεταναστεύσουν δήλωσαν γιατροί και νοσηλευτές που συμμετείχαν στις ημερίδες. «Δεν υπάρχει πλέον ελπίδα εδώ» σημείωναν με απογοήτευση
Δεκάδες γιατροί κάθε ειδικότητας, νοσηλεύτριες, ψυχολόγοι, οδοντίατροι βρέθηκαν στις διημερίδες για μετανάστευση στην Αυστραλία. Τα υγειονομικά επαγγέλματα είναι, άλλωστε, στην πρώτη γραμμή της ζήτησης στη μακρινή χώρα. “Ψάχνω μια χώρα να ολοκληρώσω την ειδικότητά μου. Έχω κάνει έναν χρόνο γενική χειρουργική και θέλω να γίνω ορθοπεδικός» λέει ο Κωνσταντίνος Λουκοβίτης, 30 χρόνων, που πήγε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα ειδικά για την εκδήλωση. Είναι νέος πατέρας, με ένα παιδάκι δύο μηνών. «Σκέφτομαι πού θα μεγαλώσω το παιδί μου, την ποιότητα της εκπαίδευσης και τους μισθούς. Είμαι απογοητευμένος από την Ελλάδα πλήρως».
«ΤΟ ΨΑΧΝΩ 2 ΜΗΝΕΣ»
Αποφασισμένη να φύγει είναι και η 30χρονη, Χάιντι Χαλού, νοσηλεύτρια σε δημόσιο νοσοκομείο. «Το ψάχνω εδώ και δύο μήνες και είμαι αποφασισμένη. Φαίνεται πως έχουν μεγάλη ανάγκη από νοσοκόμες». Το ίδιο και η 45χρονη συνάδελφός της, Μαρία Λιόση, προϊστάμενη νοσηλεύτρια στο Ιπποκράτειο. «Αν υπήρχε μια προοπτική δεν θα έφευγα. Αλλά πιστεύω πως δεν υπάρχει πλέον ελπίδα και θέλω κάτι καλύτερο για μένα και τα παιδιά μου. Ζω σε μια χώρα που απλώς θα μου ρουφάει το αίμα μέχρι να πάρω σύνταξη».
Στη διημερίδα συμμετείχαν αξιωματούχοι της Ύπατης Αρμοστείας της Αυστραλίας στο Λονδίνο και εκπρόσωποι από τρεις Πολιτείες, τη Βικτώρια (Μελβούρνη), τη Νότια Αυστραλία (Αδελαΐδα) και τη Δυτική Αυστραλία (Περθ). Στο Περθ, για παράδειγμα, όπου χτίζεται ένα μεγάλο νοσοκομείο, έχουν ανάγκη από πολλούς γιατρούς και νοσηλευτές. Όπως είπαν στους συμμετέχοντες, ένα μέσο σπίτι κοστίζει σε αυτές τις περιοχές από 230.000 έως 450.000 ευρώ. Ο μισθός μίας νοσηλεύτριας ξεπερνά τα 50.000 ευρώ τον χρόνο, ενώ ενός πρωτοδιοριζόμενου γιατρού επιμελητή τα 80.000 ευρώ τον χρόνο.
«Ένας νεαρός επιμελητής θα παίρνει στην Αυστραλία περίπου 5.000 ευρώ τον μήνα καθαρά, υπολογίζοντας και τους φόρους. Με αυτά τα λεφτά μπορείς να ζεις καλά εκεί. Δεν μπορείς, όμως, να ξεπληρώνεις ταυτόχρονα δάνεια και χρέη εδώ ή να μαζεύεις λεφτά για να γυρίσεις κάποτε πλούσιος» θα πει ο 35χρονος χειρουργός, Γιάννης Τσακίρης. Στον κύκλο του, μας λέει, πάρα πολύς κόσμος ενδιαφέρεται να φύγει.
Ο Νίκος, από την άλλη, που είναι 46 χρόνων, καρδιοχειρουργός, το σκέφτεται πολύ, καθώς η διαδικασία για τη βίζα και την αναγνώριση πτυχίων και ειδικότητας δεν είναι εύκολη.
«Αφού σε δεχτούν σε κάποια κλινική, πρέπει να παραμείνεις για μερικούς μήνες υπό επίβλεψη και μετά δίνεις εξετάσεις για να πιστοποιήσεις την ειδικότητα». Αρκετοί δείχνουν αποθαρρημένοι και μιλούν για γραφειοκρατικές και δαιδαλώδεις διαδικασίες, που απαιτούν πολύ χρόνο και ουκ ολίγο χρήμα.
«ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΙΑ 10ΕΤΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ»
Μηχανικοί όλων των ειδικοτήτων ήταν, μάλλον, η δεύτερη πολυπληθέστερη επαγγελματική ομάδα στην ενημερωτική διημερίδα, ενώ δεν έλειψαν και οι υδραυλικοί, οι χτίστες κ.λπ. «Η Ελλάδα μάς κόβει τα φτερά. Δεν μπορώ να κάτσω να δουλεύω για ένα μισθό της πλάκας και να περιμένω μία 10ετία να βγούμε από την κρίση» λέει ο Δημήτρης Ταραμπίκος, ηλεκτρολόγος μηχανικός.
«Η Αυστραλία είναι μια χώρα υποδομές. Εδώ κάνουμε βήματα προς τα πίσω συνεχώς. Δεν φαίνεται να θέλει κανείς να αλλάξει τίποτα» συμπληρώνει ο ίδιος. «Στην Ελλάδα έχουμε διαρθρωτικά προβλήματα που δεν φαίνεται να λύνονται. Συνεπώς, δεν έχεις προοπτική να βελτιώσεις τη θέση εργασίας σου, να ικανοποιήσεις φιλοδοξίες και να ανελιχτείς”, συμπληρώνει και ο 33χρονος, Σεραφείμ Χατζής, πολιτικός μηχανικός. Δεν ξέρει ακόμη αν θα φύγει, μας λέει. Θα κριθεί από τις εξελίξεις στο άμεσο μέλλον. «Εγώ όμως έχω δουλειά. Αν δεν είχα, θα το σκεφτόμουν πολύ πιο άμεσα. Στην Ελλάδα δεν βλέπω προοπτική».
Συναδελφοι,ας καταλαβουμε οτι το εξωτερικο δεν ειναι μια ευκολη επιλογη.
Εκει αναζητουν νεους εργαζομενους με κεφι για εργασια και προσοντα που,δυσκολα αποκτουνται σε χωρες με υποβαθμισμενη Υγεια και Παιδεια,οπως η χωρα μας.
Το καλλιτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να σηκωσουμε τα μανικια και με υπομονη και επιμονη να ξαναχτισουμε αυτη την ταλαιπωρη χωρα.Βρισκομαστε στο σημειο μηδεν και συμπεριφερομαστε ολοι λες και δεν συνεβει τιποτε τα τελευταια 2-3 χρονια !!!
Και ολοι κοιταμε να φυγουμε,ωστε να σωσουμε το τομαρι μας..Για μια φορα στην ιστορια μας,ας σοβαρευτουμε,ας αναλαβουμε τις ευθυνες που μας αναλογουν(και οι οποιες ειναι τεραστιες οσον αφορουν την καταντια της χωρας) και ας λειτουργησουμε συνολικα,επιτελους.
Εμεις,σαν κλαδος,φερουμε πολυ μεγαλες ευθυνες για την διασπαθιση του δημοσιου χρηματος και την καταντια της Υγειας στην πολη μας και στη χωρα,γενικοτερα.Και πρεπει να αρχισουμε να το συνειδητοποιουμε ωστε να αλλαξουμε.Και αλλαγη σημαινει να καταλαβουμε οτι εκτος απο δικαιωματα,πανω απόλα,εχουμε και υποχρεωσεις που ΟΥΔΕΠΟΤΕ αναγνωρισαμε ή τηρησαμε ως πολιτες !!! Τηρηση των νομων,καθαριοτητα των δημοσιων χωρων,ησυχια,ευγενια,ανοχη,υπακοη των κανονων του Κ.Ο.Κ,πραγματα αυτονοητα στις προοδευμενες χωρες της Ευρωπης,τα οποια στη χωρα μας αντικατασταθηκαν με μια μονο λεξη.Τη ”μαγκια” !!!
Ναι θα στερηθουμε,ναι θα υποφερουμε,αλλα ας το δουμε σαν μια νεα αρχη για τη χωρα μας και,το σημαντικοτερο για αυτα που θα αφησουμε κληρονομια στα παιδια μας…
Μονο ετσι θα συνελθουμε την επομενη 20-ετια !!!